Piękny umysł, to niesamowita, pełna siły podróż w zakątki ludzkiego rozumu i ludzkich możliwości, a jednocześnie historia Johna Nasha, matematyka nagrodzonego w 1994 roku Nagrodą Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych za „pionierską analizę równowagi w teorii gier konkurencyjnych”. Nie byłoby w tym wszystkim nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że John Nash przez kilkadziesiąt lat zmagał się z jakże trudną do wyleczenia, schizofrenią paranoidalną. Ale o ile jest to historia wyjątkowa, jak człowiek, który stał się jej kanwą, o tyle jest ona również wszechobecna, jak wszechobecne jest jej przesłanie w życiu każdego człowieka.
Postać naukowca wykreował w sposób umiejętny i bardzo sugestywny Russell Crowe, wkładając w tę rolę tak wiele pasji i własnych uczuć. Wielką sztuką jest oddanie czterdziestu lat życia w ciągu dwóch godzin filmu, jednak Crowe z pomocą sztabu ludzi, a także partnerującej mu w roli żony Alicji, Jennifer Connelly, udowodnił, że to, co niemożliwe, jest realne i wykonalne.
To właśnie wielki wkład żony Alicji sprawił, że John Nash poradził sobie z tą chorobą, zwalczył ją, umiał nad nią zapanować. To również wielka miłość wyobcowanego naukowca i pięknej studentki sprawiła, że zmaganie się z tą chorobą było możliwe dzięki wzajemnej sile i potędze uczuć, które dla Nasha przekładały się, co może zabrzmi śmiesznie, na czysto matematyczne pojęcia.
James Horner, twórca niezapomnianej muzyki do Titanica tym razem spowodował, że oglądając film jesteśmy w stanie usłyszeć grę cyfr, ich śpiew, szelest milionów cyfr krążących po umyśle Nasha. Muzykę, która pozwala zrozumieć geniusz tego skromnego i prostego człowieka zagubionego gdzieś na starcie, człowieka, który zmagając się z przeciwnościami losu jest w efekcie szczęśliwym mężem i ojcem, jest w końcu laureatem najwyższej i najbardziej okazałej nagrody wśród nagród.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz