Obraz, który swym bardzo kontrowersyjnym tematem zburzył spokój ubiegłorocznego festiwalu w Cannes przykuwa jednak naszą uwagę. Sprawia, że pomimo zwierzęcej i sadystycznej chęci zemsty jesteśmy zgodni z bohaterem. Kara za to, co stało się wcześniej mogła być tylko jedna.
Nieodwracalne jest filmem autorskim, który zasadniczo powstał bez scenariusza, na podstawie trzech stron synopisu, a dialogi tworzono „na gorąco”. Scena po scenie cofamy się, scena po scenie tempo filmu maleje, szaleństwo i pęd uspokaja się. Pierwsze ujęcia wręcz zniechęcają do dalszego oglądania, gdy przyglądamy się dziwnym ludziom, a kamera wibruje, kręci się, biega, nie pozwala skupić wzroku na konkretnych punktach. Do tego różowy kolor brudnego miejsca pełnego gejów, a może wręcz pedałów.
Persefona z Matrixa, piękna, tajemnicza dama z Braterstwa wilków, młoda, zmysłowa kobieta brutalnie, sadystycznie zgwałcona w środku nocy w mrocznym pasażu pod ulicą. Zgwałcona, upokorzona, zmaltretowana, skatowana, scena, która wywołuje szok, przerażenie, a może nawet podniecenie. Sądzę, że byli i tacy, którzy również i tak odebrali te dziewięć minut!
Zemsta, poszukiwanie bez względu na okoliczności pewnej osoby, zbrodnia, samotna kobieta wychodząca z przyjęcia, małżeństwo z przyjacielem udające się na imprezę, radość dwojga młodych ludzi, miłość, młoda kobieta leżąc na trawie uświadamia sobie, że spotkało ją coś pięknego... Zarówno ona, Monica Bellucci, jak i on, Vincent Casel, chcieli zagrać w tym filmie, chcieli pokazać to, co często przynosi życie, co jest życiem, co nas otacza. Istotny jest fakt, iż filmowe małżeństwo zagrała para, która od kilku lat nim jest.
Pada pytanie, dla kogo jest ten film? Odpowiedź jest prosta, dla każdego człowieka, który żyje, który korzysta z życia, dla każdego faceta, który powinien dbać o swoją kobietę, ku przestrodze. Zbrodnia, która dotyka kobiety jest podwójnie wielka, jednak, aby to zrozumieć trzeba obejrzeć Nieodwracalne do samego końca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz