Colette - Klaudyna w szkole

Lektura niezwykła!

 

Dawno niespotykana lekkość słowa i tak zaskakująca finezja, o jaką trudno we współczesnej literaturze. Krótkie wprowadzenie było jedynie delikatnym akcentem tego, co Klaudyna w szkole przynosi od pierwszych stron.

Colette językiem lekkim, subtelnym, pogodnym, miejscami lubieżnym i obscenicznym odkrywa przed nami swoją Klaudynę. Ze swobodą włada słowem, z pełnym wyrafinowaniem tak manipuluje czytelnikiem, który zachłannie pożera każdą stronę tej opowieści. Na progu XX wieku jej książka mogła szokować, budzić niesmak, zgorszenie, jednak z drugiej strony bez wątpienia była i jest czymś wyjątkowym nawet ponad wiek później od jej powstania. Nie bez znaczenia jest również fakt, że śmiało można porównać Klaudynę do Nany Emila Zoli.

Teraz Klaudyna w szkole nie wywołuje być może rumieńców na twarzy, ale śmiało i odważnie sobie poczyna młoda i zadziorna Klaudyna. Jej zachowanie, jej osobowość, jej uroda, atuty, których tak liczny zbiór rzadko się zdarza, tym bardziej osadzonych w małej szkółce w równie małej wiosce.

Jednak i to jest tylko dodatkowym bodźcem do rozwinięcia tej finezyjnej opowieści, tego, w jaki sposób młoda dziewczyna jest w stanie wpływać na poczynania nie tylko swoich koleżanek, ale też nauczycielek. Jej misterne zaloty do panny Aimee są po mistrzowsku rozegrane, jej wpływ na koleżanki nie ma sobie równych.

I to wokół niej kręci się ta opowieść, choć ona sama nie jest jedyną bohaterką tej doskonałej opowieści. Jest płeć piękna i jest też kilku niesfornych panów, którzy nie szczędzą sił w zalotach do pięknej Klaudyny. Tak, to, co kiedyś mogło zawstydzać, czy bulwersować teraz nie jest niczym szczególnym, a jednak poczynania Klaudyny nie tylko przynoszą miły uśmiech na twarzy, ale dodatkowo sprawiają coś więcej, uczucie nad wyraz miłe wynikające z lektury, gdzie posłużę się tylko drobnym fragmentem:

(…) Jasne, że nie żałuję, iż nie opuściłam szkoły, ale nawet ja, przyzwyczajona do ich zadziwiających manier i niespotykanych obyczajów, zgłupiałam teraz i pytam sama siebie, czego się ona spodziewa, posyłając razem tego kobieciarza i tę młodą dziewczynę po to, by w jej sypialni oglądali szczelinę, która, mogłabym przysiąc, wcale nie istnieje. 

 

I słówko jeszcze na temat rzeczonej „szczeliny”: 

 

Jest to taka szpara, która zasadniczo powinna znajdować się w murze, ale czasem znajduje się zupełnie gdzie indziej. 

 

I to wszystko za sprawą wciąż młodej, śmiałej, wyprzedającej swoją epokę o lata świetlne w obyczajach, Klaudyny…

 

Colette, Klaudyna w szkole, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2011