Wielkim
przedsięwzięciem komunikacyjnym i logistycznym była budowa linii
średnicowej - czyli trasy kolejowej łączącej dworce po obu stronach
Wisły - wiodącej przez gęsto zabudowane miasto. Tory kolei średnicowej
poprowadzono ziemnymi nasypami przez Pragę i Powiśle, następnie - przez
nowy most kolejowy przez Wisłę, a pod ścisłym centrum miasta - ponad
kilometrowym tunelem podziemnym wzdłuż Alej Jerozolimskich. W części
zachodniej, gdzie kończył się tunel, tory umieszczono w wykopie, a ponad
nim przerzucono ulice przecinające linię kolejową. Decyzję o realizacji
trudnego i kosztownego przedsięwzięcia, elementu ogólnej przebudowy
węzła warszawskiego, w 1919 roku podjął Sejm Rzeczypospolitej. Roboty
realizowano etapami: w 1921 rozpoczęto budowę mostu kolejowego, a w 1924
roku - tunelu linii średnicowej (był to najtrudniejszy etap, który
polegał na drążeniu ziemi pod ruchliwym centrum Warszawy; za realizację
tego przedsięwzięcia odpowiadała warszawska firma Fr. Martens i Ad.
Daab). Linię średnicową otwarto w roku 1933; w trzy lata później ją
zelektryfikowano. [s. 51, 54]
Maria Barbasiewicz, Warszawa. Perła Północy, Dom Wydawniczy PWN, Warszawa 2014
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz