Jakże normalne były to jeszcze dni. Zanim przyszło widmo Szucha i Pawiaka, zanim uliczne łapanki wpisały się w codzienność życia Warszawiaka, a uliczne egzekucje zdobiły bruk krwią niewinnych ta katastrofa budowlana, gdy giną ludzie, których nikt nie katuje, ani do nich nie strzela... Taka śmierć wtedy miała szczególny wyraz. Gdy ogląda się kolejny sezon wojennej fantastyki trudno zrozumieć, jaka lekcja historii ma z tego płynąć i jak niewiele produkcji TVP można docenić za próbę zbliżenia się do tamtych, jakże mrocznych dni. Wszystko inne to fatamorgana.
Władysław Bartoszewski, 1859 dni Warszawy,
Wydawnictwo Znak, Kraków 2008
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz